Parafie w Gminie Nowy Korczyn

Parafia Brzostków

Kościół p. w. Najświętszej Maryi Panny w Brzostkowie.

Kościół p. w. Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski w Brzostkowie powstał z inicjatywy ks. Zygmunta Sawickiego i mieszkańców w początku lat 80-tych XX w. W 1980 r. rozbudowana została istniejąca kaplica, którą przekształcono w kościół parafialny. Parafię erygował 19 stycznia 1984 r. bp Stanisław Szymecki.

Parafia Nowy Korczyn

Kościół p. w. św. Stanisława i klasztor pofranciszkański w Nowym Korczynie

Fundacji Bolesława Wstydliwego i św. Kingi z 1257r.
Jest to świątynia gotycka, wybudowana z czerwonej palonej cegły, wsparta szkarpami, o ostrołukowych oknach i żebrowaniach. Nawa utrzymana w stylu odrodzenia z beczkowym sklepieniem, oświetlona oknami zakończonymi owalnie. Najstarszą częścią świątyni jest wczesnogotyckie prezbiterium z XIII w. krzyżowo żebrowym (jedno z najstarszych tego rodzaju sklepień w Polsce).

Parafia Ostrowce

Kościół parafialny p. w. św. Jana Chrzciciela w Ostrowcach z XIII w.

Parafia Ostrowce, powstała w końcu XIII w. Pierwotną świątynię wybudowano z fundacji prepozyta wiślickiego Jana Nejszona w 1292 r. W czasach reformacji w 2 poł. XVI w. kościół przejęli innowiercy. W 1602 r. odzyskany przez katolików kościół odrestaurowano. Gruntowną renowację i przebudowę przeszedł w latach 1897-1900, za probostwa ks. Karola Borewicza. Wówczas obudowano go białym kamieniem, pochodzącym z kopalni w Kamiennej Górze k. Solca. Obecna świątynia utrzymana jest stylu neogotyckim. Obecny obiekt jest gruntownie przebudowany w latach 1897-1900. Znajduje się tu słynący łaskami z XVI w. – obraz Matki Bożej Pokoju.

Na placu przed kościołem znajduje się obelisk poświęcony pamięci rycerza Jana Nasiana, który zdobył chorągiew krzyżacką w bitwie pod Koronowem.

Parafia Piasek Wielki

Kościół p. w. św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Piasku Wielkim.

Kościół został wzniesiony w I poł. XIV w. Pochowany tu został poległy pod Grotnikami – Spytek z Melsztyna.

Świątynia przebudowana została w XIX w. w stylu neogotyckim. W ołtarzu głównym znajduje się barokowy krucyfiks, przeniesiony z kościoła p. w. św. Wojciecha z Kielc. Ołtarze boczne pochodzą z 1700 r. Z prezbiterium do zakrystii prowadzi gotycko-renesansowy portal.

Na placu przed kościołem znajduje się tablica upamiętniająca zamieszki chłopskie, podczas wiecu chłopskiego w 1933 r. na którym był obecny Wincenty Witos.

Parafia Stary Korczyn

Kościół p. w. św. Mikołaja w Starym Korczynie.

Powstały w XIV w. na terenie najstarszej parafii z przełomu XI i XII w. Od 1550 r. przez dwa wieki parafię obsadzali plebani, profesorowie Akademii Krakowskiej.

Kościół w Starym Korczynie składa się z dwóch części: gotyckiej, w skład niej wchodzą – prezbiterium, nawa i zakrystia oraz neogotyckiej z XIX w.

Najstarszym zabytkiem jest krucyfiks z 1500 r. Na uwagę zasługuje tu stary (obecnie odnowiony) obraz wyobrażający św. Joachima, uczącego Matkę Bożą czytać.

Obok świątyni wznosi się murowana dzwonnica, w której znajdują się 4 dzwony, ukryte w czasie II wojny światowej przed hitlerowcami.

Parafia Strożyska

Kościół w Strożyskach p. w. Najświętszej Maryi Panny z 1378 r.

Parafia powstała prawdopodobnie w XII w., jest odnotowana w wykazach Świętopietrza z 1326 r. W 1378 r. właściciel tych ziem Pakosław Pakosławic herbu Półkozic, zaufany dygnitarz Kazimierza Wielkiego, założyciel m.in. Rzeszowa, ufundował w Strożyskach mały gotycki Kościół z olbrzymią obronną wieżą. Z niej właśnie strażnicy wypatrywali wroga. Według Jana Długosza w tej miejscowości w XV w. znajdowała się szkoła oraz dom dla wikariuszy, a Strożyska należały do króla. Proboszczem był w owym czasie Jan Wątróbka ze Strzelcz herbu Oksza. Obecny Kościół został zbudowany z białego kamienia w 1378 r. przez miejscowego dziedzica Michała. Od 1610 r. występuje w źródłach jako konsekrowany. Świątynia mimo dziejowych zawieruch nie ucierpiała. Jedynie wielką wieżę musiano częściowo rozebrać, ponieważ na konstrukcji pojawiły się pęknięcia. Okoliczni mieszkańcy rozbudowali Kościół w latach 1895–1896 w stylu neogotyckim, dodając dwie nowe kaplice oraz nawę główną z prezbiterium. Dopiero II wojna Światowa przyniosła poważne zniszczenia. Mniejsza wieża, która stała na dobudowanej części Świątyni, została doszczętnie rozbita przez pociski i już jej nie podniesiono z ruin. Kościół, odrestaurowany po zniszczeniu w latach 1944–1945, konsekrował w 1946 r. bp Franciszek Sonik. Korpus Świątyni jest dwunawowy. Między nawą i prezbiterium dostawiono po obu stronach kaplice: od południa Matki Bożej, od północy Pana Jezusa, tworzące rodzaj transeptu. W wieży znajduje się tablica erekcyjna z XIV w. Główna nawa Świątyni rozdzielona jest na dwie części kamiennym filarem. Kościół posiada sklepienie krzyżowo-żebrowe, a we wnętrzu ostrołukowe portale.
Powiększony on został w XIX w. a wyposażenie świątyni jest w większości barokowe.