Początki Nowego Korczyna
Pierwotnie osada handlowa położona na szlaku prowadzącym z Krakowa na Ruś Kijowską. W 1258 r. książę Bolesław Wstydliwy lokował tu miasto, nazwane dla odróżnienia od sąsiedniego Korczyna (obecnie Stary Korczyn) Nowym Miastem Korczynem. Przywilej dany został Hince, synowi Henryka – wójtowi nowomiejskiemu. Dokument lokacyjny Nowego Miasta stał się wzorem dla niektórych miast założonych później. Na prawie korczyńskim (ius Corcinense) lokowany był m.in. Skaryszew. Rok przed lokacją miasta książę Bolesław, wraz ze swoją żoną Kingą, ufundowali w Korczynie klasztor oo. franciszkanów. Położenie na skrzyżowaniu szlaków handlowych z Krakowa na Ruś, oraz z węgierskich Koszyc do Sandomierza przyczyniło się do szybkiego rozwoju miasta. Bliskość dworu książęcego, który często tu przebywał, a także położenie w pobliżu dwóch spławnych rzek (Nidy i Wisły) sprawiało, że osiedlali się tu kupcy i rzemieślnicy.
W 1300 r. wojska ruskie zniszczyły klasztor i miasto. Spaleniu uległ między innymi drewniany zamek książęcy. Na jego miejsce w połowie XIV wieku, król Kazimierz Wielki wzniósł zamek królewski, który stał się jedną z najważniejszych siedzib monarszych w Polsce. Miasto zostało otoczone obronnymi murami i zabezpieczone dodatkowo sztucznie utworzonym jeziorem Czartoria. Na nowokorczyńskim zamku przebywał często dwór królewski. Dzięki centralnemu położeniu w Małopolsce Korczyn stał się miejscem zjazdów politycznych i zgromadzeń szlacheckich. W mieście rozwijały się handel i rzemiosło. W 1383 r. przebywał tu przez pewien czas, naradzając się ze swoim stronnikami, książę mazowiecki Siemowit IV, który poprzez małżeństwo z Jadwigą pragnął zdobyć koronę Polski.
Rozkwit miasta
W 1404 r. odbył się tu zjazd rycerstwa Korony zwołany przez Władysława Jagiełłę. Celem zjazdu było ustalenie podatku na wykupienie z rąk Krzyżaków ziemi dobrzyńskiej. W 1438 r. w Korczynie miał miejsce walny zjazd, na trakcie którego obradowano w sprawie przyjęcia przez króla Władysława korony czeskiej. Ostatecznie koronę przyjęto, ale dla królewskiego brata Kazimierza. 25 kwietnia 1438 r. sprzeciwiający się sojuszowi z czeskimi husytami kardynał Zbigniew Oleśnicki zawiązał w Korczynie konfederację. W 1439 r. w Nowym Mieście Korczynie zawiązano z kolei konfederację polskich husytów pod wodzą Spytka z Melsztyna. Konfederacja ta skupiła opozycję przeciwną faktycznym rządom Oleśnickiego w Polsce. Kardynał przebywał w tym czasie z małoletnim królem Władysławem na nowokorczyńskim zamku. Wojska husyckie zebrały się w pobliskim Piasku Wielkim, skąd wyruszyły w kierunku Nowego Miasta. Konfederaci zatrzymali się na zakolu Nidy pod Grotnikami. Spytko zamierzał umocnić się tu taborem na wzór czeski, jednak nie zdążył się przygotować. 4 maja 1439 r. wojska królewskie pod dowództwem kardynała rozbiły konfederatów w bitwie pod Grotnikami.
W 1461 r. król przyjął w Korczynie poselstwa od Jerzego z Podiebradów, chana tatarskiego oraz margrabiego branderburskiego. W 1465 r. zjazd szlachty małopolskiej i delegatów wielkopolskich obradował tu w sprawie środków na prowadzenie wojny z Krzyżakami. W czasie zjazdu uchwalono także statut nowokorczyński. W 1470 r. Kazimierz Jagiellończyk przyjął w Korczynie legata papieskiego oraz Rafała Leszczyńskiego, przybywającego z misją od cesarza Fryderyka III. 9 października 1479 r. wielki mistrz krzyżacki Martin Truchsess von Wetzhausen złożył na zamku w Korczynie hołd lenny polskiemu królowi.
Tradycja zjazdów rycerskich sprawiła, że w Nowym Mieście Korczynie odbywały się sejmiki generalne Prowincji Małopolskiej. Na trzy tygodnie przed sejmem walnym zbierali się tu posłowie i senatorowie z województw: sandomierskiego, lubelskiego, krakowskiego, wołyńskiego i podolskiego, aby porównać i połączyć uchwały i żądania sejmików wojewódzkich i ziemskich. Miasto było siedzibą starostwa grodowego, jednego z sześciu w województwie sandomierskim. W Korczynie odbywały się sądy grodzkie dla powiatów wiślickiego i pilźnieńskiego.
W 1474 r. w mieście miał miejsce wielki pożar, po którym Korczyn zwolniono na 12 lat z wszelkich czynszów, robocizn i danin. W XVI wieku miasto nawiedziły kolejne dwa pożary. W 1531 r. król Zygmunt I zezwolił na pobieranie na rzecz miasta cła mostowego i grobelnego. W 1549 r. Zygmunt II August wyposażył szpital miejski. W korczyńskim rzemiośle dominowało w tym czasie piwowarstwo, a także związane z nim młynarstwo. W 1564 r. miasto posiadało 24 łany. Istniało tutaj 19 warzelni piwa i 22 słodownie. Znajdowało się tu 148 domów mieszczańskich, 3 młyny oraz 7 jatek rzeźniczych. W mieście znajdowały się także domy wzniesione przez senatorów dla wygody na czas zjazdów sejmikowych. Nowe Miasto miało w tym czasie 57 rzemieślników i 6 kramarzy. Korczyn posiadał własne wodociągi i łaźnie, na których budowę zezwolił w 1578 r. król Stefan Batory. Osiem razy do roku w mieście odbywały się wielkie jarmarki zbożowe. Zakupione w Korczynie zboże spławiane było Wisłą do Gdańska. W mieście powstawały liczne spichlerze. Posiadało ono także własną wagę ze specjalną, uznawaną w całej Polsce, miarą nowokorczyńską. W 1566 r. wybudowano nowy ratusz. W 1568 r. wykopano kanał zasilający sztuczne jezioro wodą z Nidy. W 1569 r. król Zygmunt August potwierdził prawa miejskie Nowego Korczyna. Pierwotny przywilej lokacyjny uległ zniszczeniu w trakcie jednego z pożarów. Od 1589 r. w mieście działała wytwórnia rusznic, dział oraz prochu. Przywilej na wyrabianie prochu otrzymał puszkarz Kraska pod warunkiem dostarczania bezpłatnie 2 kamieni prochu do zamku, a także wyrabiania w razie potrzeby prochu w cenie 20 groszy od kamienia[2]. Przed zniszczeniem miasta przez Szwedów w 1657 r., liczba domów wzrosła do 266.
Upadek
Korczyn podupadł w XVII wieku. Po przeniesieniu stolicy kraju z Krakowa do odległej Warszawy, rola polityczna małopolskiej szlachty osłabła, a wraz z nią znaczenie korczyńskich sejmików. W 1606 r. Korczyn zajęli i złupili rokoszanie Mikołaja Zebrzydowskiego. W 1607 r. pożar zniszczył niemal całe miasto. Ogromne zniszczenia przyniosły wojny, a szczególnie potop szwedzki oraz najazd Rakoczego. W 1657 r. miasto zostało spalone i splądrowane. Zniszczeniu uległy archiwa grodzkie i miejskie. Korczyn został ponownie zajęty i zniszczony przez Szwedów w 1702 r. w trakcie III wojny północnej. W mieście w 1701 i 1707 r. wybuchały zarazy.
W podźwignięciu miasta, nie pomogły nowe przywileje Augusta III Sasa z 1748 r. oraz Stanisława Augusta Poniatowskiego z 1773 r. Na skutek rozbiorów Polski Nowy Korczyn znalazł się na granicy państw, co spowodowało zatamowanie stosunków handlowych z terenami położonymi za Wisłą.
W 1794 r. przez Nowe Miasto przemaszerowały wojska Tadeusza Kościuszki obozujące w pobliskich Winiarach. 30 kwietnia 1794 r. szlachta sandomierska ogłosiła tu przystąpienie do powstania.
W XIX wieku w mieście miały miejsce trzy wielkie pożary, w 1811, 1855 i 1857 r. Miasto było też często zalewane przez Nidę i Wisłę. W 1860 r. Nowy Korczyn miał 3319 mieszkańców, w tym 2370 Żydów zamieszkujących głównie dzielnicę nad Nidą, na zachód od Rynku. Ludność Korczyna prowadziła jeszcze w XIX wieku handel zbożem i produktami rolniczymi, w głównej mierze utrzymywała się jednak z rolnictwa. W 1869 r. Korczyn utracił prawa miejskie
Gmina żydowska w Nowym Korczynie
Pierwsi Żydzi pojawili się w mieście już na początku XVI wieku, pierwszy raz ich obecność w Nowym Korczynie jest poświadczona w 1530. Nieco później powstał kahał. W 1659 król Jan Kazimierz Waza nadał przywilej nowokorczyńskim Żydom, a miejscowy rabin był nawet faktorem Augusta III. W latach 1823-1867 Rosjanie ograniczyli osadnictwo żydowskie w mieście, ze względu na jego przygraniczne położenie. W 1921 w Nowym Korczynie było 2478 Żydów (67,3% ludności). Niemcy założyli tu getto, w którym zamknęli około 4 tys. osób. Jesienią 1942 wszyscy zostali wywiezieni do obozu zagłady w Treblince.
Synagoga
Synagoga została zbudowana w 1659 na mocy przywileju króla Polski Jana II Kazimierza. Jako materiał budowlany posłużyły cegły i kamienie po rozebranym zamku królewskim w Nowym Korczynie. W 1724 na podstawie zezwolenia króla Augusta II Wetlina została odbudowana ze zniszczeń z czasów III wojny północnej.
W 1846 synagoga poddana była gruntownemu remontowi, podczas którego dobudowano portyk kolumnowy ze schodami prowadzącymi do babińca na piętrze a całość przykryto dachem dwuspadowym pokrytym blachą. Prawdopodobnie jednocześnie wykonano strop zwierciadlany nad salą główną i babińcem.
W 1895 została częściowo przebudowana. Wówczas dobudowano kolejny przedsionek z kolumnadą oraz wzniesiono pozorne sklepienie pokryte malowidłami o motywach zwierzęcych i z hebrajskimi inskrypcjami w głównej sali modlitewnej i babińcu. W czasie II wojny światowej synagoga została przez Niemców zdewastowana. Obiekt, który pozostaje obecnie w stanie ruiny, w 2012 został zabezpieczony przed zawaleniem i dalszą degradacją. Prace polegały na rozebraniu resztek konstrukcji dachowej, wykarczowaniu zarośli rosnących wewnątrz oraz na wykonaniu wieńca zespalającego filary frontowe ze ścianami. Przednią część pokryto całkowicie dachem, natomiast mury i otwory okienne zabezpieczono daszkami i parapetami.
Synagoga jest obiektem, posiadającym wartość zabytkową. Została ona wpisana do rejestru zabytków nieruchomych pod numerem 782 w dniu 8 lutego 1958 oraz 129 z 22 czerwca 1967.
Nowy Korczyn w XX wieku
Między 15-24 września 1914 r. toczyły się na tych terenach ciężkie walki formującego się dopiero I Pułku Piechoty Legionów Polskich dowodzonego przez Józefa Piłsudskiego. Na tym ważnym dla trwałości frontu austriackiego odcinku legioniści prowadzili działania obronne powstrzymujące postępy ofensywy rosyjskiego korpusu kawalerii gen. Aleksandra Nowikowa. W samym mieście znajdowała się kwatera Piłsudskiego, mieścił się tu również jego sztab.
W 1944 r. miejscowość znalazła się w granicach partyzanckiej Republiki Pińczowskiej. W nocy z 24 na 25 lipca doszło do ataku oddziału Armii Krajowej na posterunek żandarmerii w Nowym Korczynie. Walka trwała przeszło dwadzieścia godzin. Żandarmi zabarykadowali się w piętrowym budynku, zamienionym w obronny bunkier. Mimo przewagi liczebnej, kolejne ataki partyzantów załamywały się. Do przełomu doszło gdy do walki włączył się oddział Batalionów Chłopskich pod dowództwem Jana Pszczoły Wojnara. Na jego rozkaz budynek został oblany naftą przy pomocy ręcznej sikawki straży pożarnej, a następnie podpalony. Partyzanci ujęli i stracili 12 żandarmów oraz 8 policjantów granatowych.
W 1960 r. osada miała 1712 mieszkańców. W latach 1975-1998 Nowy Korczyn administracyjnie należał do województwa kieleckiego.
Położenie Nowego Korczyna
Nowy Korczyn – miasto w Polsce położone w województwie świętokrzyskim, w powiecie buskim, w gminie Nowy Korczyn.
Do drugiej połowy XIX w. miejscowość nosiła nazwę Nowe Miasto Korczyn. W epoce Jagiellonów Korczyn był ważnym ośrodkiem władzy państwowej. Zbierały się tu zjazdy rycerstwa i możnowładztwa, przyjmowano poselstwa zagraniczne. W czasach I Rzeczypospolitej w Korczynie obradowały sejmiki generalne prowincji małopolskiej. Miasto podupadło po najazdach szwedzkich XVII i XVIII w. W 1869 Korczyn utracił prawa miejskie. Współcześnie liczy ok. tysiąca mieszkańców i jest siedzibą gminy wiejskiej Nowy Korczyn.
Nowy Korczyn położony jest na Ponidziu, w otulinie Nadnidziańskiego Parku Krajobrazowego. Przez miasto przepływa rzeka Nida, która uchodzi do Wisły, ok. 3 km na wschód od miejscowości. Około 1 kilometra na południe od centrum Nowego Korczyna znajduje się przeprawa promowa przez Wisłę.
Przez miejscowość przebiega droga krajowa nr 79 z Bytomia do Warszawy oraz droga wojewódzka nr 973 z Tarnowa do Buska-Zdroju.
Miasto usytuowane jest w odległości ok. 65 km na południowy wschód od Kielc i 22 km od Buska-Zdroju. W odległości ok. 10 km na północny wschód od Nowego Korczyna znajduje się miejscowość uzdrowiskowa Solec-Zdrój.
W Nowym Korczynie nie ma większych zakładów przemysłowych, ludność zajmuje się głównie handlem i usługami.
W miejscowości znajduje się przystań kajakowa. Funkcjonują tu zajazdy turystyczne. Przez wieś przechodzi zielony szlak turystyczny z Wiślicy do Grochowisk.
Charakterystyka gospodarcza
Gmina Nowy Korczyn jest typowo rolnicza. Użytki rolne stanowią 76,9 %, a ilość gospodarstw rolnych wynosi 1765. Lasy i grunty leśne stanowią 8,27 %.
Przez teren gminy przepływają dwie rzeki: Nida i Wisła, które zajmują ponad 340 ha powierzchni gminy. Znajduje się też zbiornik wodny – jezioro Wafla o powierzchni 2 ha w miejscowości Kawęczyn. Na terenie gminy istnieje wiele punktów handlowych i usługowych. Gmina słynie przede wszystkim z uprawy fasoli; przede wszystkim jest to ,,Piękny Jaś”. Na okolicznych polach uprawia się też lawendę. Piękne położenie gminy może zaowocować rozwojem turystyki.
